کِن‌دو

رِنزُکو وازا ^[1]به اجرای پی در پی تکنیک های من، کته، دو وتسوکی که معمولا به صورت توالی های دوتایی (نی دان وازا) یا سه تایی (سان دان وازا) هستند گفته می شود. در دو حالت ما از رنزکو وازا استفاده می کنیم:

1- اگر ضربه اول موفق نبود، با زیرنظر گرفتن موقعیت، فاصله وتغییری که در کامائه حریف بوجود آمده، باید به سرعت سراغ ضربه های بعدی رفت واین کار را تا اجرای موفق تکنیک، با حفظ پیوستگی آهنگ (ریتم) ضربات، ادامه داد.

2-

درسال 1906 میلادی، اولین اقدام برای ترتیب دادن مجموعه ای از کاتاهای استاندارد برای آموزش به هنرآموزان توسط بوتوکوکای^[1] آغازشد. برای این منظور، هفده تن از اساتید رشته های مختلف کن جوتسو انتخاب شدند و سه کاتا (تحت عنوان "بوتوکوکای کن جوتسو کاتا"^[2]) طراحی شد. کاتای اول "تِن"^[3]، کاتای دوم "چی"^[4] و کاتای سوم "جین"^[5] نام گرفت.

فنون کندو (وازا) معمولاً به دو دسته شیکاکه وازا و اوجی وازا تقسیم می شوند. شیکاکه وازا فنونی هستند که ما در انجام آنها نسبت به حریف پیشی می گیریم. اوجی وازا فنونی هستند که در آنها از حمله حریف گریخته یا آن را دفع کرده و به ضد حمله دست می زنیم.

تاکانو شیگه یُشی^[1] در سال 1877 در شهر میتو^[2] به دنیا آمد. نام خانوادگی اصلی وی چیگوسا^[3] بود. زمانی که 14 سال داشت به عضویت تُبوکان^[4] درآمد و شاگرد اُزاوا تُراکیچی^[5] شد. وی در همان سال پدر خود را از دست داد و برای ادامه فراگیری کن دو به توکیو رفت. شیگه یشی در توکیو با تاکانو ساسابورو^[6] آشنا شد و در 1895 به شاگردی وی درآمد. در سال 1900 ساسابورو وی را به فرزندخواندگی پذیرفت و استادی و اداره اوراوا مِیشین کان^[7] به وی سپرده شد.

نوشته زیر برگرفته از ترجمه انگلیسی متنی است منتسب به تاکانو شیگه­ یُشی¹ تحت عنوان "کِیکو کُکُرُ تُکوشو"². این متن شامل فهرستی 50 گانه از بایدها و نبایدها حین تمرین، نظراتی درباره­ ی وازاها و چند اصطلاح است. برگرداننده این متن به انگلیسی، جرج مک­ کال³، معتقد است شیگه­ یُشی تنها یک کتاب نوشته­ که سال­ ها پس از مرگش به چاپ رسیده ­است و آن کتاب شامل این فهرست نمی­ باشد. اما درعین حال وی دلیلی برای تشکیک در اصالت متن پیش رو و انتساب آن به شیگه­ یُشی نمی بیند. مک کال علاوه بر مفید دانستن توصیه های مطرح شده در این متن، بر این باور است که

در باشگاه های کن دو، ورزشکاران پس از گذراندن دوره مقدماتی - که ممکن است یک تا سه ماه طول بکشد - باید کِیکوگی [پیراهن تمرین] و هاکاما بپوشند (البته در برخی باشگاه ها از ابتدا به ورزشکار اجازه پوشیدن گی و هاکاما داده می شود). و برای انجام جی گِیکو باید بُگو [رزه] به تن کنند. در بعضی باشگاه ها ورزشکاران تا زمانی که برای خود زره تهیه کنند، می توانند از زره هایی که باشگاه در اختیارشان قرارمی دهد استفاده کنند. 

در کن دو، زره با پوشاندن اعضایی که به آنها ضربه وارد می شود، وهمچنین قسمت پایین شکم و ران های ورزشکاران، آنها را از آسیب دیدن محافظت می کند. زره در طول زمان به شکل کنونی خود درآمده است. در دوره اِدو

از کاتسوگی وازا^[1] برای فریب دادن وغافلگیرکردن حریف استفاده می شود. در این تکنیک، شینای به صورت ناگهانی به روی شانه برده می شود که این کار باعث غافلگیرشدن حریف وایجاد تغییر در کامائه وی و در نتیجه بازشدن راه نفوذ برای حمله به وی می شود.